Quhem Marko, jam 23 vjeç. 5 vite më parë pata lidhjen time të parë serioze. Fatkeqësisht, ajo u diagnostikua me tumor në tru në vitin 2020… dhe nuk pati shpëtim.Që nga momenti që hyri në spital, nuk u ndava më prej saj. Çdo natë pas shkollës, shkoja dhe qëndroja pranë saj. Flinim të përqafuar në atë shtrat, flisnim me zë të ulët, sikur koha të ndalej për ne.

Më kujtohet ende nata e parafundit. Kur dola nga dhoma në orën 7 të mëngjesit, nëna më tha:Sot pasdite mos u kthe më në spital. Ndoshta ajo nuk do jetë më aty… dhe nuk dua që ta shohësh në atë moment. Të lutem, dëgjoje nënën tënde.”I mbajta lotët, dola nga ndërtesa dhe shkova në shkollë. Por sapo përfundoi mësimi, vrapova drejt saj, në të njëjtin spital, në atë dhomë që e njihja më mirë se shtëpinë time.

Ajo më priti me buzëqeshje.Qëndruam përqafuar gjithë natën… por ishte hera e fundit.Rreth orës 5 të mëngjesit, kuptova se zemra e saj nuk rrihte më. I dhashë një puthje në ballë, me lot që më rridhnin faqeve, dhe dola ngadalë nga dhoma…Mjekët vraponin drejt saj, por unë shkova drejt shtëpisë.Kur hapa derën, gjeta nënën time në divan duke qarë. Më pa dhe më tha me inat:

“Je i kënaqur tani? A ja vlejti të ishe aty?”

“Po…” i thashë.

“Sepse unë isha zgjuar kur ajo iku. Dhe më tha fjalët e saj të fundit:

”E dija që do ishe me mua edhe natën e fundit. Të dua.” ??

Shqiperia sot ?Një klik për ty, një buzëqeshje për ne?! Pëlqeje dhe shpërndaje!