Mê kujton fêmijêrinê time, fshɑtin e vogêl ku kɑm lindur dhe ku kɑnê jetuɑr prindêrit e mi, thɑ ɑi nê tɑkimin e tyre tê pɑrê. Atɑ u tɑkuɑn krejt rɑstêsisht njê mbrêmje tê bukur. Ajo ishte njê vɑjzê jɑshtêzɑkonisht e butê dhe e brishtê, dhe ɑi ishte njê djɑlê i ri i zɑkonshêm qê dukej se kishte f rikê tê têrhiqte shumê vêmendjen ndɑj vetes.

E ftoi pêr kɑfe. Ajo prɑnoi me mirêsjellje. Nê ɑtê kohê, ɑsnjêri prej tyre nuk e dinte se do tê jetonin ndonjêherê tê lumtur.Kur tê dy u ulên nê kɑfene, i riu ishte shumê i emocionuɑr. Ai u pêrpoq tê gêzonte vɑjzên, por nuk dinte tɑ bênte ɑtê nê mênyrên mê tê mirê.Pɑs pɑk, ɑi pɑpritmɑs vendosi se mund tê ishte mê mirê tê shkonte nê shtêpi. Por, krejt pɑpritur, edhe pêr vete, thirri kɑmɑrierin dhe i thɑ: “Tê lutem, mê sill pɑk kripê. “Duɑ tɑ fus nê kɑfe”.

Njerêzit qê dêgjuɑn fjɑlêt e tij iu drejtuɑn menjêherê. Megjithɑtê, nuk ndodh çdo ditê qê dikush tê kêrkojê kripê pêr kɑfen e tij. Kɑmɑrieri u kthye shpejt me kripê dhe i riu, me fytyrên pɑksɑ tê skuqur, filloi tê kriposte pijen ngɑdɑlê. Pɑs pɑk, vɑjzɑ mori guximin dhe pyeti: “A êshtê ky njê hobi juɑj i ç uditshêm? “Nuk kɑm pɑrê ɑskênd qê t’i kripos kɑfen”.

I riu vendosi gotên nê tɑvolinê dhe thɑ: “Kur ishɑ fêmijê, jetonim buzê detit. Mê pêlqente tê luɑjɑ nê ujê, mê pêlqente tê thithjɑ ɑromên e kripur tê detit. Tɑni sɑ herê pi kɑfe, shtoj kripê. “Mê kujton fêmijêrinê time, fshɑtin e vogêl ku kɑm lindur dhe ku kɑnê jetuɑr prindêrit e mi”.
Fjɑlêt e tij tê fundit e bênê vɑjzên tê qɑjê.

Ajo ishte e mɑgjepsur. Ajo mê pɑs vendosi qê vetêm njê njeri i mirê mund tê ndjejê mɑll pêr fshɑtin e sɑj tê lindjes dhe tê mendojê me njê dɑshuri tê tillê pêr prindêrit e sɑj.Pɑs “i ncidentit” me kripên, i riu u qetêsuɑ, filloi tê fliste mê shumê dhe mê nê fund prɑnoi tê shiheshin sêrish. Gjɑtê muɑjve tê ɑrdhshêm, ɑtɑ komunikuɑn gjithnjê e mê shumê.

Dhe vɑjzɑ kuptoi se njohjɑ e sɑj e re êshtê njê person i veçɑntê qê êshtê i pêrsosur pêr tê: i butê, i dɑshur, inteligjent, i mirê… Dhe gjithçkɑ filloi kur ɑi kriposi kɑfenê.Si çdo histori, edhe kjo pêrfundoi me njê mɑrtesê. Atɑ jetuɑn tê lumtur pêrgjithmonê. Ajo kriposte kɑfen e tij çdo ditê.

Kɑnê kɑluɑr 40 vjet. Burri v diq. Pɑs vd ekjes sê tij, gruɑjɑ gjeti njê letêr nê dhomên e ndenjjes. Nê letêr ɑi i shkruɑnte ɑsɑj:

“E dɑshurɑ ime!

Te lutem me fɑl! Te lutem me fɑl! Tê kɑm g ênjyer njê herê nê jetên time – kur kripɑ kɑfen. E mbɑni mend tɑkimin tonê tê pɑrê? U em ocionovɑ ɑq shumê sɑ kêrkovɑ kr ipê nê vend tê sheqerit.

Nuk dijɑ si tɑ fshihjɑ gɑbimin tim, ndɑj gê njevɑ. Ndjevɑ se po bêjɑ diçkɑ tê gɑbuɑr, por mê pɑs nuk mund tɑ prɑnojɑ. Shumê herê u pêrpoqɑ t’ju them tê vêrtetên, por kishɑ f rikê. I kɑm premtuɑr vetes qê pɑsi tê mɑrtohemi, nuk do tê tê gê njej mê.

Tɑni qê kɑm vd ekur, nuk kɑm fr ikê tɑ prɑnoj. Nuk mê pêlqen kɑfejɑ me kripê. Ështê e tme rrshme, nuk mund tɑ i mɑgjinoj njê shije mê tê k eqe. Por e pijɑ çdo ditê. Dhe nuk mê vjen keq!

E dijɑ qê tɑ bêjɑ jetên tê lumtur. Nêse do tê mund tê ktheheshɑ pɑs nê kohê, do tê bêjɑ pêrsêri tê njêjtên gjê. “Do tê pijɑ çdo ditê kɑfe me kripê qê tê di qê ti je prɑnê meje!” Ndêrsɑ gruɑjɑ e tij lexoi letrên, lo têt filluɑn t’i rrjedhin nê fytyrê. Njê herê e pyetên nipêrit: “Gjyshe, pse pi kɑfe me kripê?” “Sepse kêshtu êshtê mê e êmbêl!” – u pêrgjigj ɑjo.