Kur Mary Grams humbi unazën e fejesës ndërsa po punonte në kopshtin e familjes, iu thye zemra. Kishte mbi 50 vjet që e mbante në gisht – ishte simbol i dashurisë dhe gjithë kujtimeve të jetës së saj. Një moment ishte në dorë, dhe momentin tjetër ishte zhdukur në tokë, ndoshta i kishte rënë kur po shkulnte barërat.

Kërkoi kudo, u zvarrit nëpër rreshtat e perimeve dhe gërmoi në tokë, por unaza nuk u gjet. E mërzitur, nuk i tregoi askujt për humbjen – përveç burrit të saj që e dinte të vërtetën. E zëvendësoi me një tjetër unazë, që askush të mos e vërente.

Kalojnë 15 vjet.

Një ditë, djali i saj po korrte perime në kopsht. Teksa nxori një karrotë nga toka, pa diçka të çuditshme. Rreth mesit të karrotës ishte një unazë e artë, e ngulur sikur dikush ia kishte vënë vetë.

Karrota kishte mbirë pikërisht përmes unazës, si me magji.

Kur Mary e pa, s’u besoi syve. Ishte unaza e saj! Pak e ndotur dhe e shtrembër, por pa dyshim e njëjta unazë që kishte humbur para shumë vitesh.

“Nuk e besoja se do ta gjeja ndonjëherë,” tha ajo e lumtur, duke mbajtur karrotën si të ishte një thesar.

Në fund, kopshti ia ktheu atë që ia kishte marrë. Duket se ndonjëherë jeta i sjell prapë ato gjëra që mendonim se i kishim humbur përjetë.