Emisioni “Top Story” solli së fundmi në vëmendjen e publikut një nga rastet më tronditëse të dhunës seksuale të dokumentuara gjatë kohës së regjimit komunist në Shqipëri — një ngjarje që jo vetëm zbulon mizorinë e krimit, por edhe qasjen e pamëshirshme dhe të papranueshme të lidershipit të kohës ndaj viktimave.

Sipas dokumenteve arkivore të publikuara nga emisioni, rasti në fjalë daton në verën e vitit 1980, kur një vajzë 15-vjeçare nga Tirana u bë viktimë e një përdhunimi të tmerrshëm nga një grup prej pesë të rinjsh.

Sipas të dhënave zyrtare, më 20 korrik 1980, një grup djemsh morën me forcë vajzën dhe e izoluan në një bunker të ndodhur në një plazh, ku për një periudhë prej tre javësh, deri më 10 gusht të po atij viti, ata ushtruan marrëdhënie seksuale me dhunë ndaj saj.Për këtë akt të rëndë kriminal, u arrestuan katër prej të rinjve, ndërsa një i pestë ishte ende nën hetim.

Dokumentet zbulojnë gjithashtu se në këtë rast ishin përfshirë edhe persona të tjerë, ndaj të cilëve “po merreshin masa”, siç shkruhet në raportimet e kohës.

Por ajo që ka shkaktuar më shumë indinjatë dhe tronditje në publik, është qëndrimi skandaloz i vetë udhëheqësit të Partisë së Punës, Enver Hoxha, i dokumentuar në shkresat zyrtare.

I pyetur për ngjarjen dhe për mënyrën se si duhej trajtuar rasti, Enver Hoxha është cituar të ketë thënë:

“Është problem kaq i madh ky, kur ti thua se nuk kemi raste që viktima të ketë pasur vdekjen nga marrëdhëniet seksuale të kryera me dhunë? Pse ta bëjmë problem diçka që nuk është vërtetuar në praktikë?”

Ky koment cinik dhe çnjerëzor i liderit të kohës, që redukton një akt të rëndë përdhunimi në një çështje jo problematike vetëm sepse viktima nuk kishte humbur jetën, është pasqyra më e qartë e mënyrës sesi trajtoheshin rastet e dhunës seksuale në atë regjim.

Në vend që ngjarja të përballej me ndëshkimin maksimal, siç do të kërkonte çdo standard elementar njerëzor dhe ligjor, qasja zyrtare e kohës duket se minimizonte krimin, duke dërguar mesazhin se integriteti dhe dinjiteti i viktimave nuk përbënin prioritet.

Ky rast është një ndër shembujt më flagrant të hipokrizisë morale dhe brutalitetit institucional të regjimit komunist, ku çështjet e dhunës ndaj grave dhe vajzave jo vetëm që nuk trajtoheshin si çështje të rënda kriminale, por shpesh mbylleshin në heshtje, duke mbrojtur autorët dhe duke traumatizuar më tej viktimat.

Rasti i vajzës 15-vjeçare mbetet një dëshmi e dhimbshme e një kohe kur drejtësia ishte e përdorur dhe viktimat mbeteshin pa mbrojtje, ndërkohë që liderët më të lartë të shtetit i shihnin këto krime si çështje të parëndësishme.

Publikimi i këtyre dokumenteve nga “Top Story” është një kontribut i rëndësishëm për rikujtimin e së vërtetës historike, për të mos lejuar që plagët e pandëshkuara të së kaluarës të mbeten të fshehura dhe për të nderuar dinjitetin e viktimave që nuk patën asnjëherë mundësinë të gjenin drejtësi,