Ndërsa ata luanin në oborr, Emma pastronte dyshemetë, shpëlante enët dhe mbante gjithmonë me vete arushin e vogël të lodhur — kujtimin e vetëm që i kishte mbetur nga e ëma. Jeta e saj e heshtur mori një kthesë të papritur kur një ditë në derë mbërriti një letër zyrtare nga një firmë ligjore. Ajo kërkonte praninë e çdo të afërmi për leximin e testamentit të një anëtari të familjes që kishte ndërruar jetë. Shtëpia u mbush menjëherë me njerëz të veshur me kostume, me fytyra që përpiqeshin të fshehnin etjen për pasuri.
Kur avokati filloi të lexonte dokumentin, në fillim gjithçka dukej e zakonshme — përmendeshin prona, biznese dhe llogari bankare. Por pastaj, zëri i tij u ndal për një moment, dhe në dhomë ra heshtja. “Pjesa më e madhe e pasurisë i lihet… Emma Collins,” lexoi ai me ton të qartë.
Fytyrat që pak minuta më parë shndrisnin nga vetëbesimi, u ngrinë në vend. Disa ulën kokën, të tjerë lëshuan psherëtima të habitura. Emma, që qëndronte e qetë në qoshe, mezi e besonte atë që dëgjonte. E vetmja që e kishte trajtuar me dashuri — nëna e saj — i kishte lënë diçka shumë më të madhe se një kujtim: një fillim të ri.
Për herë të parë pas viteve të vuajtjes, Emma ndjeu se drejtësia kishte folur në heshtje. Dhe këtë herë, askush nuk guxoi të qeshte, do t’iu jemi mirenjohes nese do te na ndihmonit që të mirmbajmë faqen vetëm duke shtypur(mbi foton) që ndodhet më poshtë.Faleminderit për mirkuptimin SHQIPE