Kur Mila u kthye nga shkolla atë pasdite, babai i saj vuri re menjëherë diçka të pazakontë. Në duart e saj ishte një pallto që ai nuk e kishte parë kurrë më parë. Nuk ishte nga ato rrobat që zakonisht blihen pa u vënë re — ishte e pastër, e mirëmbajtur dhe qartësisht jo e Milës. Pyetja erdhi natyrshëm: “Nga e more këtë pallto?”
Pa u hutuar aspak, Mila e vogël ngriti sytë dhe u përgjigj me një siguri që të çarmatos: “E bleva në dyqan, për pesë para.”
Babai buzëqeshi, por dyshimi nuk iu largua. Ai vazhdoi ta pyeste me qetësi, duke menduar se vajza do të ngatërrohej, do të ndryshonte versionin ose do të pranonte se po bënte shaka. Por Mila qëndroi e palëkundur. Çdo pyetje mori të njëjtën përgjigje të thjeshtë, të qartë dhe të bindur: pallton e kishte blerë vetë, me “pesë para”.
Ajo që e bëri situatën edhe më interesante ishte mënyra si Mila e mbrojti historinë e saj. Nuk u nervozua, nuk u ndje në faj, nuk u përpoq të shpikte detaje të panevojshme. Përkundrazi, ajo tregoi një qetësi dhe logjikë që rrallë shihet te fëmijët. Për të, historia ishte e mbyllur.
Vetëm më vonë u zbulua e vërteta: palltoja i përkiste një shoqeje klase. Mila e kishte marrë gabimisht, duke menduar se ishte e saj — ose ndoshta thjesht nuk donte ta pranonte gabimin. Por ajo që mbeti në mendjen e të gjithëve nuk ishte palltoja, por aftësia e saj për të qëndruar e fortë nën presion.
Ky episod i vogël u kthye në një mësim të madh: fëmijët kanë një botë të tyre logjike, ku gjërat duken krejtësisht të arsyeshme. Dhe ndonjëherë, një përgjigje si “e bleva për pesë para” mjafton për të mbajtur gjallë një histori — deri në fund.
