17 Dhjetor, 2025

Gjithçka në 5 vjet për Carolina López Morenon. Ajo debutoi si soprano në vitin 2021, ka kënduar për Mehta, Gatti dhe Pappano, dhe në 3 vitet e ardhshme do të performojë në teatrin e famshëm italian, La Scala tre herë (dhe ka vendosur të jetojë në Milano).

Ajo do të debutojë gjithashtu në La Bohème, operën e Puccini-t, të cilën do ta interpretojë gjithashtu më 20 dhjetor në “Maggio Musicale Fiorentino”, dirigjuar nga Ceretta dhe drejtuar nga Ravella.

Dhe rreth një muaj më vonë, më 14 janar, do të ngjitet në Operën e Romës, dirigjuar nga Bignamini dhe drejtuar nga Livermore.

Carolina, një gjeneruese energjie pozitive, është 34 vjeçe, nëna e saj është shqiptare nga Tirana, ndërsa babai i saj është bolivian nga Santa Cruz.

Carolina u lind dhe u rrit në Gjermani dhe si një vajzë emigrantësh shqiptaro-boliviane tregon vështirësitë e jetës dhe si hyri muzika në jetën e saj.

Ajo rrëfen jetën e saj në një intervistë për Corriere della Sera.

Origjinë e pazakontë…

Ashtu si takimi i tyre, i cili ndodhi në Gjermani. Në vitin 1990, konsulli gjerman ndihmoi ata që rebeloheshin kundër regjimit komunist në Shqipëri të shpëtonin, ndërsa ai po shembej. Nëna ime ishte pjesë e lëvizjes studentore; ajo e kuptonte se, ose duhej të çlirohej nga ajo jetë, ose të vdiste. Ajo u organizua në mënyrë klandestine, duke dëgjuar radion fshehurazi, duke e ditur se kjo mund të nënkuptonte dhunë, burg ose vdekje. Nëna ime atëherë kishte një vajzë të vogël, motrën time më të madhe, e megjithatë bëri atë zgjedhje radikale.

Po babai juaj?

Babi ishte në Gjermani me një bursë studimi. Ai luante muzikë dhe këndonte për qejf; ende është pjesë e një grupi amerikano-latin, Citlai Calli, me të cilin performojnë në festivalet e fshatrave. Unë bashkohesha me ta herë pas here. Më pëlqen të kërcej. Jemi gjashtë fëmijë. Ishim të varfër, kurrë nuk shkonim me pushime dhe frigoriferi ishte gjysmë bosh. Por kishte dashuri.

Si hyri muzika në jetën tënde?

Mamaja ime më mësoi të luaja violinë, por ajo ishte shumë e rreptë dhe nuk funksionoi. Kalova në piano. Luaja me vesh. Në moshën 12-vjeçare, fillova të shkruaja këngë “soul” dhe “blues”, e para prej të cilave quhet “Ndjenja”. Ky është çelësi i jetës sime.

Pse?

Muzika përqafoi shpirtin tim dhe kafshët formuan karakterin tim. Kam një marrëdhënie shpirtërore dhe intuitive me të dyja.

Çfarë do të thotë kjo?

Kujdesesha për kuajt, i pastroja. Mësova shumë prej tyre. Në shkollë në Gjermani, ku linda, pata vite të vështira për shumë arsye, por jo për shkak të racizmit; prindërit e mi e përjetuan më shumë këtë, dhe unë u rrita në lagjen multietnike të një qyteti me një emër të vështirë për t’u cituar, “Reichenbach an der Fils”. Ishte e vështirë; kur vuaja, gjeta strehë te kuajt, të cilët ishin në gjendje të më ngjallnin një dhembshuri instiktive. Për CD-në time të parë, “Il bel sogno”, i shkrova notat e këngës me gjithë zemër, por producenti gjerman në shtëpinë diskografike më tallte: je “kitsch” (kopjim pa shije i një stili ekzistues artistik). Por unë jam një njeri shpirtëror në të gjitha manifestimet e mia.

Dhe si arrin t’i kontrollosh emocionet e tua në skenë?

Para se të dal në skenë dhe ta lë veten të lirë, mendoj për mentoren time, Donata D’Annunzio Lombardi, se si më përgatit ajo deri në përsosmëri. Dhe i them vetes se nuk mund të bëj gabime. Studioj gjithçka rreth një opere: kontekstin historik, shoqëror dhe njerëzor.

Çfarë kuptuat për Mimìn nga La Bohème?

Ajo është një vajzë që nuk është mirë, që përpiqet të ecë përpara, të bjerë në dashuri, që dëshiron të qëndrojë me atë grup të rinjsh pa para deri në fund.

Pothuajse të gjitha heroinat e operës vdesin.

Por tema e sakrificës është gjithmonë aktuale. Do të doja të këndoja një operë për një grua të kohës sonë. Mendoj për Jennifer Robinson, avokaten e Julian Assange, e cila, midis pushtetit të shtetit dhe një individi, zgjodhi burrin, pa kërkuar dukshmëri. Më vjen ndërmend edhe Yusra Mardini, e cila, ndërsa ikte nga Siria, shpëtoi jetë duke notuar e duke tërhequr një varkë që po fundosej. Pastaj vazhdoi të notonte deri në Lojërat Olimpike.

Po flisje për muzikën “soul”, si e zbulove operën?

Kam një sfond shumëplanësh; madje kam shkruar këngë repi në gjermanisht për t’u çliruar. Në moshën 18 vjeçe, mësuesi im më tha të dëgjoja Callas dhe Pavarotti-n. Nuk kisha dëgjuar kurrë për ta më parë. Maria Callas më mahniti. Do të doja ta luaja atë në një film. E pashë atë me Angelina Jolie, e cila është e talentuar, e famshme dhe ia doli mbanë në opera, por ai film nuk paraqiste punën e hershme të Marias. Pastaj do të doja të luaja në një film për Lina Cavalieri-n, e cila vdiq në vitet 1940 dhe ishte gjithashtu një grua e bukur. E di që kanë bërë një film për të, por kjo ndodhi shumë, shumë vite më parë.

Edhe ti je jashtëzakonisht e bukur. Si i lë mënjanë djemtë që duan të dalin me ju?

Jam e drejtpërdrejtë. Buzëqesh, them se nuk jam e interesuar, por faleminderit.

Dy bohemët këtë javë?

Në Firence është tradicionale; në Romë ka animacione dhe shfaqje filmash. Më pëlqen shumë ajo e Zeffirelli-t. Nëse ka një motivim të fortë, regjia inovative është në rregull. Në “La Scala” do të këndoj Poulenc me regji të Robert Carsen, pastaj admiroj Castellucci-n, Michieletto-n, Strassberger-in, por kur më flasin për një skenë boheme në hënë…